Knight, “Vücudunuz için o kadar önemli olan sadece birkaç şey var ki, eksikliğe düşerseniz onu elde etmek için tamamen doğuştan gelen bir sürüş var” dedi. “Oksijen, yiyecek, su ve sodyum.”
Bununla birlikte, bizim gibi hayvanlar, oksijen, yiyecek ve su ile yaptığımız gibi güçlü, kontrol edici bir tahrik olarak tuz arzusu yaşamıyorlar. Sensörler beyne tuz seviyelerini işaret eder; OVLT ve SFO’ya ek olarak, kalpteki sensörler atriyum ve ventriküllerin gerilmesini tespit eder. Ancak ihtiyaç duyduğumuzda benzer bir tuz pang yoktur, bir midenin yiyecek için çalkalanması veya cızırtılı bir boğaz su için bağırır. Bunun yerine, tuz tüketme ihtiyacına tat ve beynin ödül yolları aracılık eder. “Tuzun tadı bimodal,” dedi Knight. “Düşük dozlarda iyi tadı var; yüksek dozlarda deniz suyu içmek gibi iğrenç tadı var.”
Büyük bir torba patates cipsi yeme dürtüsünü hayal edin. Vücudun tuza ihtiyacı varsa, bu yongalar beyni su basması için zevkli bir dopamin dalgalanmasına neden olur. Vücudun tuza ihtiyacı yoksa, bu dopamin damlası kaybolur. “Bu oldukça takviye öğrenimi,” dedi Yuki OkaCalifornia Teknoloji Enstitüsü’nde bir nörobiyolog, vücudun homeostazı nasıl sürdürdüğünü araştıran bir nörobiyolog. “Daha fazla dopamin tekrarlanan bir davranış anlamına gelir.”
Herkes farklı susamalar
Bir nehir izleyen bilim adamları veri toplarlar ve daha sonra bulguları üzerinde hareket edip etmeyecekleri konusunda bir seçeneğe sahiptirler. Benzer şekilde, beynin kanın sodyum seviyelerini ölçmesi, bu bilgiler üzerinde hareket etmesi gerektiği anlamına gelmez.
Elena Gracheva’nın on üç astarlı yer sincaplarını alın. GrachevaYale Tıp Fakültesi’nde bir nörofizyolog, belirli beyin bölgelerinin susuzluğu nasıl kontrol ettiğini anlamak için Kuzey Amerika otlaklarına özgü bu kemirgenleri inceliyor. On üç astarlı zemin sincabı bunun için preferrred bir modeldir, çünkü yemekten veya içmeden yılın yarısından fazlası için hazırda bekletiyor. “Rahipler gibiler,” dedi Gracheva. “Sekiz ay boyunca dışarı çıkmıyorlar. Yeraltı yuvalarında su yok.” Nasıl susamıyorlar?
Wikimedia Commons aracılığıyla CC-BY 2.0
Sincapların suya ihtiyacı yok. Yaparlar. Vücutları bunun için bağırıyor. Ancak Gracheva’nın araştırmasına göre, kış uykusu sırasında beyinleri vücudun sinyallerini görmezden gelir.
Memelilerde, kan suyu seviyelerinde bir düşüş (yani tuz konsantrasyonunda eşzamanlı bir artış, her şey eşittir) iki birleştirilmiş işlemi tetikler. Hipotalamus, böbreklere idrar olarak dışarı çıkmak yerine suyu tutmalarını söyleyen ve SFO, hayvanı içmeye yönlendirmek için susuzluk sürücüsünü başlatan hormon vazopressin pompalar. Ancak, toprak sincapları kış uykusuna yatarken, Vazopressin seviyeleri atlamaama hayvan hala içmiyor. Gracheva, “Vazopressin devresi normaldi, ancak susuzluk nöronları aşağı regüle edildi” dedi. “Bu iki yol ayrılmamış.” Vücut, sahip olduğu suyu korumaya çalışıyor, ancak daha fazla tüketmeye hareket etmiyor.
Kesilen devrenin mantığı son derece güçlüdür. Gracheva, “Onları kış uykusunun ortasında uyandırsanız bile, içmeyecekler” dedi.
Gracheva’nın sincaplarda çalıştığı temel ağ, memelilerde insanlara kadar evrenseldir. Ancak aynı nörolojik mantık aynı davranışlara yol açmaz. Susadıklarında insanlar bir bardak su içerler. Kediler ve tavşanlar çoğunlukla yedikleri yiyeceklerden su alırlar. Develer yağ depolarını su için yakabilir (karbondioksit ve su üretir), ancak galon tüketir ve daha sonra ihtiyaç duydukları zaman midelerinde saklarlar. Deniz su samurları okyanus suyu içebilir ve idrar salgılayabilir içinde yüzdükleri sudan daha tuzlu; Bunu aktif olarak yapan tek deniz memelileri onlar.
Her hayvanın su ve tuzu nasıl yönettiği ekosistemi, yaşam tarzı ve seçici baskılarıyla uzmanlaşmıştır. “Susamak ne anlama geliyor?” Bir cevabı yok. Her birimiz kendi yolumuzda susuyoruz.
Orijinal Hikaye izinle yeniden basıldı Quanta dergisieditoryal olarak bağımsız bir yayın Simons Vakfı Misyonu, matematik ve fiziksel ve yaşam bilimlerindeki araştırma gelişmelerini ve eğilimlerini kapsayarak halkın bilim anlayışını geliştirmektir.
