Genellikle bir moratoryum ilan etmek için biri değilim, ama yönetmen ve ortak yazar Justin Tipping’in “Him” i izledikten sonra korku movie yapımcılarının bu “örümcek ağ” hikayelerini ciddi şekilde yeniden düşünmeleri gerekebileceğini düşünüyorum. Bunları biliyorsun. Onlar, hiçbir yerin ortasına davet edilen, kültistlerle dolu bir köyde veya bileşikte takılan, telefonlarını açıkça şüpheli nedenlerle teslim eden ve filmin çoğu için etrafta dolaşan, korkutucu bir şey olup olmadığını anlamaya çalışan, habersiz bir kahraman veya kahraman grubu hakkında.
Sürpriz! Her zaman korkutucu bir şey var. Örümcek Net filmleri, tek bükülmenin bir korku filmi izlemesi olduğu bir korku alt türüdür. Ki zaten biliyordun, çünkü tüm zaman boyunca bir örümcek ağına benziyordu. Sadece sinek hiç habersizdi. Geri kalanımız her zaman başparmaklarımızı twiddling yapıyorduk, sabırsızlıkla yakalamasını bekliyorduk.
Hadi Hollywood. Poster gördük. Fragmanı gördük. Kitlenizin kahramanlardan birkaç metre ileriye doğru dolaşmasına izin vererek gerilim oluşturmak tamamen mümkündür, bu yüzden onlardan önce tehlikede olduklarını biliyoruz. Ancak, üçüncü eyleme kadar bu tehlikeden herhangi birini yaymayacaksanız, ilk ikisinin cehennem olarak büyüleyici olduğundan emin olun. Ve “O” değil. Ve bu konuda Mark Anthony Inexperienced’in “Opus” da, diyet kafeinsiz “menü” olarak kolayca tanımlanabilen başka bir 2025 filmi.
“O”, Tariq Withers’ı (“Geçen yaz ne yaptığını biliyorum”), bir sonraki İşaya Beyaz olması için potansiyele sahip bir futbol dahisi olan Cameron Cade olarak rol alıyor. Peki Isaiah Beyaz kimdir? Kurgusal NFL ekibi San Antonio Sadiors’ın oyun kurucu. Ayrıca tüm zamanların en büyüğü olduğu iddia ediliyor ve bu keçi emekli olmanın eşiğinde.
Cameron, bir maskot kostümünde gizemli bir adam tarafından saldırıya uğradı ve kafa travması onu hazırlama şansını büyük bir şekilde oturtmaya zorluyor. Onun için şanslı – Yoksa değil mi?! – Isaiah White, halefi olmak için onu tımar etmek istiyor. Cameron’un yapması gereken tek şey hiçbir yerin ortasına gitmek, kültistlerle dolu bir bileşikte takılmak, cep telefonunu isteyerek teslim etmek ve filmin çoğu için etrafta dolaşarak korkutucu bir şey olup olmadığını anlamaya çalışmak.
Isaiah White, genellikle büyük bir aktör olmasına izin verilmeyen büyük bir aktör olan Marlon Wayans tarafından canlandırılıyor, çünkü en büyük başarılarının çoğu aptal, iddiasız komediler. Ama hepimiz biliyoruz ki içinde bir yerlerde başka bir “bir rüya için Requiem” ve “O” gibi davranıyor. Öyle değil. Saçma ruh hali değişimleri ve bariz kırmızı bayraklarla dolu bir diyalog ağacı ile üzüldü. Justin Tipping, Marlon Wayans’a eşyalarını göstermesi için serbest saltanat verdi ve aldığımız movie hiçbir şekilde Wayans’ın hatası değil. Eğer atılmaya yatırılan senaryo, Bronkie ve Zack Akers’ı atlarsa, düşündüğü kadar zeki olsaydı, Wayans bunu zirveye koyabilirdi.
Ama bunun yerine işlevsel olarak sadece birkaç şeyin olduğu bir filmimiz var. Cameron oyun kurucu olmak istiyor, bir oyun kurucu olmak için İşaya ile çalışmak zorunda, İşaya bazı korkutucu şeyler yapıyor ve Cameron bunu – burada bana bağlı kalıyor, çünkü aklını patlatacak – aslında korkutucu. Teorik olarak kahramanımızın beyin hasarı, korkutucu vizyonlardan şüphelenmemize ve şüpheli davranışların kafasında olduğundan ve kötü şemalar olarak iyi niyetleri yanlış yorumladığını düşünebilirdi. Ancak bu teoriyi destekleyecek bir kanıt yoktur ve ayrıca, korku türünde pazarlanan bir filmin, whoopsie kanallarının, bunun hakkında hiçbir şeyin korkutucu olmadığını ortaya çıkarması pek olası değildir.
Yine, izleyicinin kahramanın ne yapmasından önce ne olduğunu bilerek çok yanlış bir şey yok. Seyircinin özel beklentilerine hitap ederek türler böyle oluşur. Ancak “ne olduğunu bilmek” ile her şeyi bilmek arasında bir fark var ve her şey neredeyse “O” nun söylediği gibi oynuyor. Zaten bildiğimiz bir şeye büyük bir yapı. Titanik hakkında bir movie yapmak ve belki de geminin batmayacağını iddia etmek gibi, çünkü belki de tüm yolcular dev bir ahtapot tarafından kurtarılacak. (Tamam, kötü örnek: Bu aslında oldu.)
Justin Tipping stil üzerinde geçmeye çalışıyor. Şiddet, futbol sahasında ve son gün “Mortal Kombat” oyunlarından biri gibi yaşam veya ölüm mücadelelerinde, X-ışını vizyonu ayrıntılı kafatası kırıklarını ve diğer iç yaralanmaları ortaya çıkarıyor. Ancak bu, “O” nun profesyonel futbol hakkında bir korku filmi olmasına rağmen, sporun kalbindeki şiddet ve oynamanın gerçek tehlikeleri hakkında söyleyecek çok az şey olduğunu ortaya koyuyor.
Futbolun kendisi hakkında söyleyecek bir şey var. “O”, kahraman ibadetinin tehlikelerini ele alıyor ve şöhret ve ihtişam için ahlaki uzlaşmalar yapıyor ve genellikle sporu kötü, kötü, bir şey olarak kullanıyor. Filmin öfkesi, künt de olsa anlaşılabilir, ancak son hareketle devrilme, filmin opak ve şaşırtıcı mitolojisine bu mitolojinin gerçek dünyadaki herhangi bir şeyle nasıl ilişkili olduğundan çok daha fazla yatırım gibi görünüyor. Son şiddet eylemlerinden biri, filmin bize söylediği her şeye dayanarak açıklanamayan yakındır. Ya ne olduğunu gerçekten ayarladıkları kısmı keserler – ve filmin ne kadar kısa olduğunu ve ne kadar açıkta bıraktıklarını göz önünde bulundurarak, bu garip bir seçim olurdu – ya da bir yerde bir stüdyo notu aldılar “ [no spoilers, but insert a similar and better movie here]”Ve sadece bir sonradan düşünce olarak ele aldılar.
“O” büyüleyici karakterlerden, yanlış yönlendirmeden, dikkatlice gerilmiş bir gerilimden ve bir Örümcek Net filminin çalışmasını sağlayan düşünceden yoksundur. Filmden fragmandan yaptığınız kadar çok şey öğreniyorsunuz ve fragman izlemekte ücretsiz ve dimension çok zaman kazandırıyor. A-oyununu getirdiği için Marlon Wayans’a kudos, ama neredeyse herkes bu oyunu uzaklaştırıyor.
