Freed Hamas Rehin Eli Sharabi, 491 gün esaret altında hayatını yeniden inşa ettiği için

Eli Sharabi, “Bilirsiniz, 50 metre yeraltında, aslında hayattaki anlamı anlıyorsunuz,” dedi Eli Sharabi. 491 gün boyunca Sharabi bir Hamas rehiniydi. “Bu sizin akademik dereceleriniz değil, mesleğiniz değil,” dedi. “Ailenizi ve arkadaşlarını özlüyorsun ve onlarla bir dakika daha diliyorsun.”

Gazze yönetimindeki tünellerde esir tutulan Sharabi, İsrail Kibbutz Be’eri’deki evine döndüğünü hayal etti. “Pazar sabahı” bu ayın başlarında serbest bırakılmasından bu yana ilk kez geri döndüğünde onunla birlikteydi. Gazze’den sadece üç mil uzakta bu toplulukta zaman durdu. İki yıl sonra, çalı evinin etrafında büyüdü. Ama burada acıyı gizlemek yok.

“Vay canına,” dedi Sharabi duygusallaşarak. “Beni buradan yakaladıklarını hatırlıyorum.”

Karısı Lianne ve kızları, 16 yaşındaki Noiya ve 13 yaşındaki Yahel, Hamas teröristleri kibbutzlarını üstesinden gelirken, sakinlerinin 101’ini öldürürken hala içerideydi.

“Burası Filistinli sivillere çok yardım ederdi – onlara para gönder ve bazılarını sınırdan İsrail’deki hastanelere götürdü.” Bu anıları buradaki son anlarıyla uzlaştırmak zor.

Kaçırıldığını bildiğini söyledi: “Arapça anladım. Evdeki son saniyem, sadece kafamı çevirdim ve kızlarıma sevdim ve ‘Geri döneceğim’ dedim.”

Kitabında detaylandırdığı bir kabus “Rehin,” Birinci sayfaya yazdığı çilesinin sürükleyici bir açıklaması, “Beş terörist silahlarla giriyor. Pijamalarımızdayız; üniforma, balaclavas ve kalashnikovs ile geliyorlar. Bizi buldular.”

“Kızımın gözlerindeki korkuları asla unutmayacağım” dedi. “Korkunçtu.”

250 kişinin rehin alındığı günün bu korkunç kaosunda Sharabi nihayetinde bir eve getirildi ve bağlandı.

“52 gün sonra bizi tünellere taşıdılar” dedi. “Gördüğümüz ilk cami içeri girdik, kapıyı yere açtılar ve merdiveni gördük ve bizden aşağı tırmanmamızı istediler, 30 metre gibi bir şey. Mükemmel mezara benziyordu.”

Gazze altındaki tünellerde Sharabi, daha sonra 24 yaşında Hamas tarafından öldürülen Amerikan Hersh Goldberg-Polin de dahil olmak üzere çeşitli rehinelerle tutuldu. Golberg-Polin genellikle Sharabi ile sıkışmış bir alıntı tekrarladı: ” Neden yaşamak için, Nasıl. ”

Sharabi, “Measurement umut veren, dimension güç veren herhangi bir kaynak arıyorsunuz.” Dedi.

Esirleri ona karısının ve kızlarının hayatta olduklarını, serbest bırakılması için kampanyalarda protestolarda görüldüğünü söyledi. Tünellerdeki bu işkenceyle başa çıkması gereken “neden” idi.

“Bizi dövdüler,” dedi Sharabi. “Bir keresinde kaburgalarımı kırdılar ve iki ya da üç ay boyunca düzgün nefes alamadım ve arkadaşımın tuvalete gitmeme yardım etmesi gerekiyordu. Bizi iki haftada bir soydular ve belki de onlara saldıracağımız şeyleri aradılar.”

Bu deneyim ona ne yaptı? “Sizin için çok aşağılayıcı anlar,” dedi.

Eylül ayının ortalarında Kibbutz Be’eri’deyken, İsrail Gazze’deki saldırganını hızlandırırken patlamalar duyulabilirdi. “Güzel değil, bu patlamalar,” dedi Sharabi. “Özellikle orada 48 rehinenin başka bir kaldığını düşündüğünüzde. İki yıl. Her iki taraf için de korkunç.”

“Bunu izleyen ve ‘Bu adama hikayesini paylaşmak için bu alanı veriyorsun. Gazze’de öldürülen 60.000’den fazla insan var mı?’

“Her şeyden önce, 7 Ekim’i kimin başladığını hatırlamaları gerekiyor,” diye yanıtladı Sharabi. “Birisi bana, insan nüfusunun arkasında insan olmadan, masum insanlar olmadan saklanan bir terör organizasyonuna karşı nasıl savaştığınızı açıklayabilirse, bunu nasıl yapacağımı bilmiyorum.”

Özellikle geride bıraktığı başka bir esirden endişe ediyor: 24 yaşındaki Alon Ohel. Sharabi birlikte yıl artı bir baba figürü oldu ve Sharabi serbest bırakılacağını öğrendiğinde Ohel listede değildi. “Bu anı yüzlerce kez hayal ediyorsun,” dedi Sharabi. “Ve bunun şimdiye kadarki en mutlu an olacağına inanıyorsunuz. Ve Alon yüzünden bu an çok karmaşıklaştı. Küçük panik atak geçirdi. Ağlamaya ve titremeye başladı. Böylece su aldık, yüzünü yıkadık, sarıldık. Kolay değildi.”

Şimdi görevinin tüm rehineleri eve getirmek olduğunu söylüyor. Sharabi, esaret altında öldürülen kardeşi Yossi gibi, geri kalan yaşayan rehineleri dışarı çıkarmak için savaşıyor.

Sharabi’nin duyguları genellikle yüzeye yakındır, ancak kontrol altında tutulur, hatta düşünülemez olanı tanımlar: zincirlenmiş olmak. “Bacaklarımızda demir zincirlerle zincirlendik, 7/24” dedi. “Yaptığınız her adım, üç inçten fazla değil. Çıkardıklarında serbest bırakılmadan bir hafta önceydi ve bacaklarımız her yere uçmaya başlıyor. Onları kontrol edemedik çünkü nasıl yürüyeceğimizi bilmiyorduk.”

Serbest bırakıldığında 66 kilo vermişti. Devir korkutucuydu, ama sadece karısına ve kızlarına tekrar sarılmak için her şeye katlanabileceğini söylüyor. Sonra bunu İsrail’de selamlayan sosyal hizmet uzmanından duydu: Annen ve kız kardeşin seni bekliyor.

Sharabi, “Pekala, bana Lianne ve kızlarımı getir” dediğini duyduğunu söyledi. Ve dedi ki, ‘Eh, annen ve kız kardeşin sana söyleyecek.’ ‘Dedi.

Lianne, Noiya ve Yahel 7 Ekim 2023’te öldürülen 1.200 kişi arasındaydı.

Mezarlarının yanında kardeşi Yossi için bir yer var.

Bugün Sharabi, “Hayatı seçiyorum. Onlar için güçlü olmalıyım. Kırma ayrıcalığına sahip değilim. İkinci şansım için gerçekten minnettarım.”

Karısı ve kızları ve kaçırdıkları hayatı düşündüğünü söylüyor. “Ama yeniden inşa edeceğim hayatta çok olumluyum” dedi.

“Bu kadar çok kaybettikten sonra nasıl bu kadar olumlu olabilirsin?” Diye sordum.

“Hayatı seviyorum. Hayatı seviyorum,” diye yanıtladı. “Diğer insanlar için bu kadar anlamlı olduğum için çok gurur duyuyorum. Hissetebileceğiniz en hareketli his, insanların seni önemsemeleri. İnsanlar benim için ‘Basit şeyleri kaybediyoruz ve dünyamızın bittiğini düşünüyoruz. Ve sen kardeşini, karınızı ve kızlarını kaybettin.

Ve onun cevabı? “Hiçbir şey yapamam, Lianne, Noyia, Yahel, Yossi’yi geri getiren hiçbir şey yapamam. Ve böylece anıları için yapabileceğim en iyi şey iyimser olmak, güçlü olmak ve hayatımı yeniden inşa etmek.”

Daha fazla bilgi için:

Sari Aviv tarafından üretilen hikaye. Editör: Ed Givnish.