İşte Avustralya’da reform tarzı bir proje ile flört eden muhafazakarlar için rahatsız edici gerçek: Koalisyonu, emeği tahttan indirmek ve hükümeti oluşturmaya benzemeden çok önce patlayacaktı.
Reform İngiltere’nin dalgalanması gerçek. Ipsos, Nigel Farage’ın kıyafetini yüzde 34 ile İngiltere’nin iktidar partisinden dokuz puan uzakta. Bu, Anthony Arbanese’nin mücadele eden İngiltere PM Keir Starmer’a son kuzey yarımküreye yaptığı seyahatte biraz parıldama çabalarının arkasındaki sadece bir neden.
Ve İngiltere yerel yönetim seçimleri (İngiltere’de devlet hükümetleri yok) Reform partisini destekleyen ulusal anketle eşleşti.
2025 İngiliz Konseyi seçimlerinde Reform en çok tartışılan sandalyeyi kazandı ve bir zamanlar güvenli bir şekilde muhafazakar kabul edilen ilçelerin kontrolünü ele geçirdi. Bu ivme şimdi İngiltere’nin ulusal konuşmasını şekillendiriyor ve Starmer siyasi mücadeleyi Muhafazakar Parti yerine reforma karşı açıkça çerçeveliyor.
Ancak Avustralya farklı şekilde inşa edilmiştir.
Zorunlu ve tercihli oylama sistemlerimiz bizi alt evdeki ani isyan dalgalarına karşı yastıklıyor. Bir koltuk kazanmak için bir adayın çoğunluğa ulaşması gerekir sonrasında tercihler dağıtılır.
Küçük parti oyları, ana dalların oylarını İngiltere’de yaptıkları gibi ‘bölmez’, çünkü bir taraf yüzde 50 artı oylardan biri elde edene kadar tercihler akmaya devam eder.
Bu, Liberalleri defalarca geride bırakamadıkça ve yüzde 50 eşiğini geçmek için siyasi yelpazeden yeterli tercih çekmedikçe, yeni bir katılımcının öfkeyi koltuklara çevirmesini çok zorlaştırıyor.
Geçen hafta bir Yougov ‘Megapoll’, Nigel Farage’ın popülist İngiltere reform partisinin ‘şimdi bir seçim yapılırsa İngiliz siyasi tarihinin en büyük artışını yapacağını’ buldu
Zorunlu oylama, anketlere geniş, daha az değişken bir seçmen sürükler ve neredeyse tanım gereği yükseliş nedenlerini ortadan kaldıran daha ana akım haline gelmedikçe saçak partilerinin başarılı olmasını zorlaştırır.
Zorunlu oylama altında, katılım yüzde 90 aralığında rahatça oturuyor ve enerjili protesto seçmenlerinin, seçmen katılımının gönüllü oylama altında yüzde 50’ye yakın olduğu İngiltere’de reformun sömürdüğü taktik avantajını köreltiyor.
Avustralya’nın bir ulus partisi, yüksek tek haneli olarak düzenli olarak anket yapıyor, ancak Mayıs 2025 federal seçimlerinde tek bir Temsilciler Meclisi koltuğunu kazanmadı. Etkisi çoğunlukla dolaylıdır (tercihler ve senato sayıları yoluyla), çünkü sistemimize girişin alt ev engeli çok yüksektir.
Şimdi bir Marquee Muhafazakar tarafından ön plana çıkan bir Reform Avustralya partisini hayal edin. Jacinta Nampijinpa Value, hatta belki de Andrew Hastie gibi birini söyle. Derhal etki, şüphesiz Liberaller için felaket olacaktır.
Parti zaten metropolü ılımlı kanadını denizciliklere kaybediyor ve sağdaki daha fazla kanama, onlarca marjinal koltukta iki aday olarak öngörülen sayılarda ilk veya belki de ikinci olarak bitecek sayılar olmadan Liberalleri daralmış bir ortada tutacaktı.
Teals şehir içi koltuklara yerleşmiş görünür (şimdilik). Reform tarzı bir parti onlara tehdit yok. Ancak bir Avustralya Reform Partisi, Liberal Partiyi dış metro ve bölgesel koltuklardaki birincil oylamayı çıkaracaktı.
İşgücüden koltuk almak için yeterince yüksek bir oy kaydetmesi pek olası değildir, ancak ‘tercih kanaması’ olarak bilinen şey, liberal ve ulusal partilere emekten koltuk kazanma şansına mal olabilir.
Aynı tercih kanaması, liberal ve ulusal partiler için zaten koltuk tutan yüksek profilli defektörler dışında, yeni Reform Avustralya adaylarının kazanan bir engel olarak hareket ediyor.
Ancak, uygulanabilir bir alternatif hükümet olmak için Anthony Arnavut’un mevcut parlamento çoğunluğunun kapsamı göz önüne alındığında, işgücü dışında önemli sayıda koltuk kazanmaları gerekiyor.
Bazı muhafazakarlar Senatör Jacinta Nampijinpa fiyatı gibi bir seçim çerçevesi yıldızının yeni bir sağ kanat partisine liderlik edebileceğini umuyor
Liberal Frontbencher Andrew Hastie – Alışılmadık derecede geç vokal olan – sağda olanların parti liderliği pozisyonunda görmek istediği bir başka
Gerçek şu ki, Avustralya siyasetine giren herhangi bir yeni parti için ulusal bir koltuk haritası inşa etmek son derece zor. İki parti sistemimiz, dünyanın herhangi bir yerinde en yerleşik sistemlerden biridir.
Kurallarımız uyarınca, yeni bir partinin konsantre yerel güce, disiplinli adaylara ve düzinelerce seçmen arasında olumlu tercih akışlarına ihtiyacı var.
Britanya’nın post-the-Publish sistemi, momentumun popülariteyi aniden koltuklara dönüştürmesini sağlar. Bu arada, Avustralya’nın sistemi başarılı adayları herkesin destekçilerinin sözleri verdikten sonra çoğunluk oluşturmaya zorlar.
Zorunlu oylama sistemimiz, ortanın her zaman oy kullandığı anlamına gelir. Bu, mevcut büyük partilerin sağ veya sol kenarını sağlayan herhangi bir tarafın girişine yapısal bir engeldir.
Ve 151 alt ev koltuklarında kaliteli adayları işe almanın, her birinde bir zemin oyunu finanse etme ve markanızı zehirlemeden tercihleri müzakere etmenin sıradan gerçekleriyle yüzleşmeden önce.
Bu uzun bir emirdir, bu yüzden çoğu küçük veya yeni partinin daha uygun orantılı oylama sistemi ile Senato’yu hedefliyor.
Ama ya bir reform tarzı partisi bir şekilde yapmış başarmak?
Siyasi editör Peter Van Onselen, yeni bir reform tarzı partinin Avustralya sisteminin çalışma şekli nedeniyle başlangıçta siyasetin sağ kanadına zarar vereceğini söyledi. Yukarıda, Mücadele Lideri Sussan Ley
Hükümete işgücü dışı yol, çoğunluk hükümetini kurmak için kutsal bir ittifak gerektirecektir: liberaller, vatandaşlar, denizler, yeni reformcular, belki de bir ulusun kalıntıları (Senato’daki yasaları geçmek için) bir şekilde bir araya gelmelidir.
Politika çarpışmalarını görmek için kötümser olmanıza gerek yok: iklim değişikliği, dürüstlük organlarının gücü, endüstriyel ilişkiler, göç, uzlaşma, vergi – adını siz koyun. Bu koalisyonun bir bütçe yoluyla sürüsü, İngiltere’nin mevcut türbülansının karşılaştırma yoluyla uysal görünmesini sağlayacaktır.
Bu sorunların çoğunda, denizler ve reform tarzı bir parti petrol ve su. Vatandaşlar ve denizciler, yerel konulara odaklanmayı paylaşıyor, ancak önceliklere değil. Kalan muhafazakar liberaller, her ikisi de ve ılımlılar arasında sıkılacaklardı. İstikrar en iyi ihtimalle bir serap olurdu.
Bu noktada, özellikle zorunlu oylama altında birçok seçmen, Labour’un tutarlılığını kırık bir işçilik dışı amalgamla tercih edecektir. Albo’nun emeği federal olarak hükümetin doğal partisi olarak yerleşme hayali hızla gerçekleşecekti.
Koalisyon için bir reform tarzı partisi evde bir spoyler ve Senato’da bir megafon olacaktı. Bir ulusu ve Liberallerin parçalarını yamyamlaştıracak, belki de işçilik işçiliği, mevcut rekor çoğunluğundan daha fazla daha düşük ev kazandı.
Başka bir deyişle, Avustralya siyasetinin sağ kanadına daha fazla ses verecekti – ama daha az güç.
İngiltere, büyük bir parti tanımı ve disiplini kaybettiğinde ve keskin bir isyan boşluğunu doldurduğunda neler olabileceğini gösterir. Ancak sistemimiz, aynı isyanı zaferden ziyade sağdaki bir seçim çıkmazına dönüştürür.
Koalisyonun hükümete geri dönmesini istiyorsanız, Avustralya’ya gelen bir reform klonunun uzun bir akşamdan kalma ile bir şeker isabet etmesi muhtemeldir. Avustralya siyasetindeki yapısal teşvikler, merkez sağ ve ödül tutarlılığındaki şemaları cezalandırıyor.
Bu, Birliğin uğruna birlik için bir itiraz değil, seçim kurallarımızın protesto partilerini kalıcı spoilerlere nasıl dönüştürdüğünün bir tanınması.
