‘Açık Kapılar’ Britanya için derin uğursuz portantlara sahip bir göç felaketi, kanal boyunca 21 mil uzakta ortaya çıkıyor.
Dünyanın dört bir yanından gelen çok sayıda yoksul ve umutsuz erkekler, giderek daha dev bir mülteci kampına benzeyen Fransız şehri Calais’dedir.
Uzun yıllar içinde Avrupa’yı süpüren göç krizini bildirdim, feribot limanının bu kadar bunalmış olduğunu hiç görmedim.
Bu hafta henüz daha fazla insanın geldiğini, kaçmış veya Avrupa’daki diğer ülkelerden kaçan diğer ülkelerden kaçtığını izledim.
Neredeyse hepsi erkek – dört gün içinde sadece bir kadın göçmen gördüm – İngiltere için yakındaki plajlardan ayrılan tacir teknelerini bekliyor.
Zaten bu yıl 32.000 kişi yasadışı geçiş yaptı.
Gerçek şu ki, Calais İngiltere’ye giden yolda sıkıca yerleşik bir basamak haline geldi.
İngiliz ve Fransız Plakaları ile Beyaz Yardım Vanlarının Skorları Şehri şafaktan alacakaranlıktan, banliyö sokaklarının yakınındaki ormanlık alanlarda, Gotik Belediye Binası’nın önündeki rıhtımda veya Minriad Squalid Shanty Camps’ta rıhtımda tünemiş yabancılara pirinç yemekleri ve su teslim eder.
‘Açık Kapılar’ Britanya için derin uğursuz portantlara sahip bir göç felaketi, kanal boyunca 21 mil uzakta ortaya çıkıyor. Resimde: Calais’teki ana hastanenin etrafında beslenme istasyonları
Dünyanın dört bir yanından gelen çok sayıda yoksul ve umutsuz erkekler, giderek daha dev bir mülteci kampına benzeyen Fransız şehri Calais’dedir. Resimde: Fransız polisi, Calais’te Eritre ve Etiyopyalılar tarafından doldurulmuş bir kampa baskın düzenledi
Kızıl Haç, difteri ve tüberküloz gibi hastalıkları tedavi etmek için acil açılır pop-up tıbbi klinikler yürütüyor.
Katolik Kilisesi özel barınaklarda duş blokları açtı ve müşteri sıkıntısı yok.
Sayısız dilde sokak işaretlerine sıvalı olarak, göçmenlerin ‘İngiliz tuvaletleri’ nasıl bulabileceği, insan hakları avukatı alabileceği, polis sorunlarından kaçınabileceği veya önümüzdeki kışın hayatta kalmak için yardım desteğine nasıl erişebilecekleri konusunda ‘varış’ tavsiyesi veren hayır kurumlarından bildirimlerdir.
Büyük beyaz su izmaritleri, göçmenlerin çamaşırlarını kamuoyunda yıkamaları için gönüllüler tarafından teslim edilmektedir.
Calais tanınmayan bir savaş alanına dönüşüyor. Bir tarafta, her birinin dünyada istedikleri her yerde yaşamak için mutlak bir insan hakkı olan muhtaç bir mülteci olduğu inancında ‘sürgünler’ dediklerine yardım eden hayır kurumları vardır.
Onlara karşı, dürbünler aracılığıyla göçmen kamplarını izlemek ve bazen bu kampları bozmak veya yok etmek için kedi ve fare baskınları yapan polis.
Bu hafta bir sabahın erken saatlerinde, bir ormanlık göçmenlerin yerleşimini sökmeye çalışmak için silah ve yüz kalkanları taşıyan bir kadro olarak Fransız bir isyan polis operasyonuna tanık oldum.
Ayrıca, ağlayabilecek gibi görünen iki genç kadın da dahil olmak üzere sıkıntılı yardım işçileri de izliyorlardı.
Uzun yıllar içinde Avrupa’yı süpüren göç krizini bildirdim, feribot limanının bu kadar bunalmış olduğunu hiç görmedim. Resimde: Calais’te tuvaletler ve duşlar da dahil olmak üzere yeni bir göçmen kampı
Polis en az 17 kamyona geldi ve ahşabı geçici evlerini yapan 50 Eritre ve Etiyopyalıları kovalamak için indi.
Dikkatli ve bravadolarına rağmen, takım göçmenler sadece dağıldıktan sonra sadece bir çan çadırı taşıyordu. Şimdiye kadar aynı yerde yeniden gruplanacaklar.
Şehrin temiz banliyölerinde, jilet telli göçmen karşıtı çitler, yeni gelenlerin çimler üzerinde uyumak için sürünmelerini durdurmak için bungalovların arka bahçelerini sıralıyor.
Her yerde, gezinti alanlarında, otobüs duraklarında, ana alışveriş sokaklarında davetsiz yabancılar var.
Bir kavşakta durup ellerini pencereden koyduğumda İngiliz arabama koştular, basitçe: ‘Para, Londra’.
Sekiz yıl önce tanık olduğum sahneler çok ağlıyor. 2017 yılında Calais, Paris’teki hükümetin emriyle göçmenlerden temizlendi.
Sahil boyunca Dunkirk’e toplu olarak daha ileri itildiler veya Fransa’daki spor salonlarında, tatil kamplarında ve konsey konaklamalarında yaşamak için otobüsler.
Bir zamanlar evleri, Jungle adlı limanın yakınında, çay evleri, ahşap kulübeler, İslami tatlı ürünleri devil tezgahlar ve bisiklet tamir atölyeleri olan bir arazi, bir günde yerleşikti.
Bu hafta henüz daha fazla insanın geldiğini, kaçmış veya Avrupa’daki diğer ülkelerden kaçan diğer ülkelerden kaçtığını izledim. Resimde: Göçmenler, 25 Ağustos 2025’te İngiliz kanalını geçmek için Fransa, Gravelines, Fransa’da bir sandal kuruyor
Dünyadaki ve İngiltere’de mülteci hayır kurumları ‘acımasız tahliyeyi’ protesto etti, ancak Calais rahat bir nefes aldı.
Şimdi göçmenler geri döndüler çünkü seçenekleri tükendi. Almanya’dan İtalya’ya, Danimarka’ya İsveç’e ülkeler, kitlesel göçe düşmanca dönüştü, on yıl önce Avrupa’ya karşıladıkları insanları attı, kıtada ve İngiltere’de bir göç krizini kışkırttı.
Birçok AB ülkesinden acımasızca verimli sınır dışı edilme uçuşları devam etmektedir. Faydalar durduruluyor ve serbest konut sınırlı.
‘İngiltere bizim son umudumuz,’ bu hafta Calais’te defalarca söylendi. ‘Sadece Londra’yı istiyoruz’, başka bir kaçınma idi.
Kızıl Haç kliniğinden ayrılan 18 yaşındaki Sudanlı bir adam, “ Almanya’dan nefret ediyoruz, ırkçı ” dedi.
Dört yıl boyunca İsveç’te Malmo’da yaşayan Irak’tan bir diğeri bana güncel İsveç pasaportunu gösterdi. ‘Ama şimdi sana İsveç’te hiçbir şey vermiyorlar, bu yüzden İngiltere’ye ulaşmak için oradan ayrıldım.’
Calais’teki yeni bir İngiliz yaşamını uman tahtlar hiç bitmez. Birçoğu doğrudan İtalya’dan geldi, İçişleri Bakanı Matteo Piantedosi, bu yıl Libya’dan kaçakçıların teknelerine geldiğini söylediği 50.000 ruhun geldiğini söyledi.
28 yaşındaki Eritre, “ İtalya’ya geldiğim ve hemen Calais’e gittiğimden bu yana iki hafta geçti ” dedi. “ İtalya ABD’nin Afrikalılarını istemiyor. Bizi geçiriyorlar. ‘
Gerçek şu ki, Calais İngiltere’ye giden yolda sıkıca yerleşik bir basamak haline geldi. Resimde: 13 Ağustos 2025’te kanalı geçmek için Hardelot Plajı’ndaki bir kaçakçının teknesinde göçmenler
“ 11 gün önce geldim, ” diye ekledi 25 yaşındaki bir İranlı Nour, yakın zamanda yedi ay yaşadığı, dili öğrenen ve yerleşmeyi umduğu Bulgaristan’dan atıldı.
Akşam geç saatlerde Irak, Libya, Pakistan, İran ve Filistin’den 400 göçmenin hayır kurumları tarafından verilen yiyecek ve suda bulunduğu bir ormanlık kampta konuştuk.
Hepimiz İngiltere’ye yelken açmak istiyoruz. Burada bunu hayal etmeyen kimse yok ‘dedi.
Sonuç olarak binlerce binlerce kişi burada. Londra’daki gruplar tarafından verilen uyumsuz pembe çocukların da dahil olmak üzere hayır kurumları tarafından bağışlanan bisikletlerde acımasızca ince Afrikalı erkekler, Calais sokaklarında amaçsızca biniyorlar.
Diğerleri, iyilikten elde edilen çift şiltelerle dolaşıyorlar, nerede çalınan süpermarket arabalarının üzerine örtüldüklerini veya uykuya dalmak için bir yer ararken başlarını taşıdıklarını biliyorlar.
Bu hafta konuştuğum birçok kişi çıplak ayak veya açık sandalet giyiyordu. Bazılarının 20’li yaşlarında bile, dişleri veya birkaç çürüyen kütük yoktu.
Onlara dokunduğumda elleri buz gibi soğuktu, sanki bir daha asla sıcak olmayacaklardı.
Her fırsatta, Angela Merkel’in büyük bir hatada milyonlarca kapıyı açtığı 2015 ve 2016 günlerinde bile, Kuzey Avrupa’da daha önce hiç tanık olmadığım korkunç yoksulluk manzaraları var.
Çarşamba gecesi, 20’li yaşlarının sonlarında Abdul adlı bir Libyalı adamla tanıştım.
Bana biletini kaçakçılardan 1.000 £ karşılığında satın aldığını ve bu hafta sonu rüzgarlar durduğunda kanalı geçeceğini söyledi.
“Ülkeniz son şansımız,” dedi kampında konuşurken kesin olarak.
‘Avrupa’nın artık bizimle mutlu olmadığını biliyoruz. Bir sonraki dönecek başka bir yerimiz yok. ‘
